5

Hmm... coś u was słabo z komentowaniem tego bloga więc mam pytanie... lubicie chociaż tą historię? Bo nie wiem czy mam dalej ją publikować... i oczywiście czy dalej mam pisać inne opowiadanie :P

***

Dzisiaj miał się odbyć koncert w klubie i nie powiem, ale się denerwowałam. Dlatego moja mama wiedząc o tym starała się mnie jakoś uspokoić a i tak jej to marnie wychodziło. Zjadłam lekki obiad i czekałam niecierpliwie na to aż w końcu się zacznie wieczór, ale i tak poszłam na próbę przed i wszystko nam ładnie wychodziło pomimo tego, że tak krótko ze sobą gramy. I jeszcze przygotowaliśmy dobry jeden kawałek w razie czego. Razem ruszyliśmy do klubu i widać było pełno ludzi i Noelia coraz bardziej się denerwowała. Ja też zaczęłam, ale wypiłam drinka na rozluźnienie i to na mnie podziałało bardzo dobrze. Mieliśmy numer trzynasty więc myślałam, że to nam pomoże. Będzie szczęśliwy... ale kiedy był numer dwunasty i ekipa nieźle śpiewała to od nowa zaczęłam się stresować i zapomniałam tekstu. Ale jednak nas wezwali i weszliśmy na scenę. Kiedy poczułam na sobie światła to od razu trema gdzieś odleciała i zaczęłam robić to co kocham i tak jak zawsze. Zaczęłam śpiewać i Noelia wraz ze mną i dobrze się bawiliśmy na scenie a ja chyba najlepiej bo w końcu śpiewałam i nawet piosenka mi się moja podobała i publika chyba się dobrze bawiła bo przez cały czas nas dopingowali i od razu wytypowali nas do nagrody głównej wiec musieliśmy zaśpiewać drugą piosenkę, która już nie była szybka ale w tym samym klimacie. Po odśpiewaniu z uśmiechami zeszliśmy ze sceny i od razu poszliśmy do baru gdzie zamówiłam sobie soczek i wznieśliśmy toast. I usłyszałam za sobą.

• Gratuluje.
• O hej. – przywitałam się z Raulem i poczułam że zrobiłam z siebie idiotkę
• Cześć
• I dziękujemy.
• Nie ma za co. Byliście najlepsi. – na co się do niego uśmiechnęłam – Drinka?
• Piłam już.
• Ano tak jeden.
• Dokładnie
• Li my idziemy, do zobaczenia na próbie
• Na razie. – i się z nimi pożegnałam i zostałam sama a raczej z Raulem
• No, no czyżby wokalistka.
• Tak
• Gratuluje
• Rozmawiając z tobą tydzień temu już to wiedziałam
• Ale gratuluje po raz kolejny.
• Dziękuje. Ale co tu robisz?
• Przyszedłem z kumplami. Też im się podobało
• No to do nich wracaj
• A może się dołączysz?
• Nie chciałabym przeszkadzać
• Daj spokój. To tylko kumple w klasy...nie są jak Martina. No...może trochę postrzeleni
• No dobrze
• Chodź. – więc poszłam za nim i z każdym krokiem traciłam swoją pewność siebie, zwłaszcza że było trzech chłopaków i ja jedna - Macie się zachowywać teraz
• O cześć
• Hej – powiedziała nieśmiało
• Gratuluje.
• Dziękuje.
• Andres – i wystawił w moim kierunku dłoń więc ją uścisnęłam
• Lieke
• Słuchaliśmy z zapartym tchem
• Akurat ty podrywałeś tamtą laskę – wystawił mu język Raul
• Nie musicie tak zachwalać na prawdę
• Ale podobało się nam
• Właśnie...lepiej od reszty
• Znamy się zaledwie tydzień.
• No to macie talent – powiedział z uśmiechem Andres
• Dokładnie. Będzie co raz lepiej – powiedział Adan! Dopiero teraz przypomniało mi się jego imię i się uśmiechnęłam nieśmiało
• Widzisz masz już fanów – zauważył Raul
• No ba
• Ale masz dziwne imię, które trochę mi sprawia problem
• Lieke – powtórzyłam
• Ale twój tata mówi do ciebie...Li?
• Tak zaczęły mówić na mnie koleżanki i jakoś się tak przyjęło.
• A my możemy? – zapytał Adan
• Jeśli jest tak wam łatwiej to tak bo raczej z drugim też możecie mieć problem
• A jakie to? – zapytał Raul
• Rafaela
• Lepiej Li – zaśmiał się Adan na co się uśmiechnęłam
• Widzicie. Mówiłem że jest inna od lasek z klasy
• Normalna. – na co od razu się speszyłam i poczułam rumieńce na policzkach
• Ale Raul mówił, ze mieszkałaś w Szwecji.
• Tak
• Jak tam jest zimno?
• Tyłek by ci zamarzł – wystawił mu język Adan
• Nie aż tak bardzo, tam gdzie ja mieszkałam w styczniu mieliśmy średnią temperaturę 0 stopni
• Brr dla mnie dużo
• Nie jest wcale tak źle
• Może. A słyszeliście nowy kawał?
• Znowu? – jęknął Raul
• Czym się różni blondynka od Martiny? Tym że blondynka ma rozum – i zaczął się śmiać tak jak i reszta
• Uwielbiam go a nie jego poczucie humoru
• A mnie to już nie uwielbiasz? – zapytał Andres
• Jakbym nie mógł nie
• Ale ty nic nie pijesz? – zwrócił się do mnie Adan a ja zaprzeczyłam
• Ani soku? – zdziwił się Raul
• Już piłam. – na co się do mnie uśmiechnął Raul - Zresztą zaraz wracam do domu
• Odprowadzimy cię
• Nie trzeba, przyjedzie po mnie tato
• Aha
• To dopilnujemy żebyś bezpiecznie wsiadła do samochodu – uśmiechnął się Raul
• Dajcie spokój nie trzeba. Jak tato podjedzie to da mi znać
• Nie przekonasz nas
• Nie trzeba
• To wyślemy jednego. – powiedział Adan
• Na prawdę nie trzeba. Nic mi się przecież nie może stać. O i przyjechał – bo dostałam strzałkę wiec się zaczęłam zbierać
• To ja pójdę. – i wstał Raul
• Tak, tak idź odprowadź damę. – wyszczerzył się Andres na co mu wystawił język a ja speszona ruszyłam
• Nie było tak źle.
• Słucham?
• No z chłopakami. Nie musiałaś się obawiać.
• Nie obawiałam się.
• Ale jednak nie byłaś pewna
• To nie o to chodzi
• Tylko?
• Nie wiem o czym mam rozmawiać z trójką chłopaków, ba ja nie potrafię z jednym rozmawiać
• Potrafisz. Polubili cię.
• Yhym – bo czego mogłam wymagać od kogoś kto jest gwiazdą towarzystwa, pewny siebie
• Więcej pewności Li.
• Jestem inna i jej nie mam – i poszłam do samochodu gdzie od razu wsiadłam – Jedź.
• Ale dlaczego?
• Bo jestem zmęczona.

Tato na szczęście nic nie powiedział a ruszył w drogę powrotną i dobrze, że dotarliśmy szybko bo mogłam iść do siebie odpocząć bo nie powiem, ale w tym klubie jednak było głośno i trochę ogłuchłam do tego jeszcze śmierdziałam fajkami, dlatego wzięłam kąpiel i przebrana w świeżą piżamkę zakopałam się pod kołdrę i od razu poszłam spać.